Blog - een stukje van mij

Even voor 16 uur stap ik in de sauna, waar een paar minuutjes later ook een moeder met zoontje binnen stapt. Ze begeleidt hem, hij mist een oog en het grote litteken bij zijn oog en op z'n hoofd doet mij vermoeden dat het een wonder is dat hij er is. En dan zo vanuit het niets overvalt het me ineens en ben ik weer terug in 2014. Wat als ze het mis hadden en het allemaal wel mee zou vallen? Wat als ik toch wel contact met haar had kunnen maken? Wat als ze wel 'gewoon' geboren zou zijn? Zou ik dan misschien ook zo met haar de sauna in gelopen zijn? Net als deze moeder, liefdevol begeleidend. Ik weet wel zeker dat ik dat zou doen. Goh, wat mis ik haar ineens. En dat kan natuurlijk helemaal niet, want ik heb haar nooit echt gekend. Ik mis denk ik het idee van het hebben van mijn dochter. En terwijl ik daar zit beeld ik me voor even in hoe het zou zijn geweest als ze er zou zijn. Als het wel goed zou zijn gegaan. Ik zie een meisje met donkere lange haren, die samen met mij de sauna in loopt. Mijn dochter, onze dochter. De zus van Nelson. Voor even fantaseren hoe dat zou zijn geweest. Voor even de pijn voelen van dat gemis. En waar ik vroeger snel weg wilde van dat pijnlijke gevoel, dat gevoel van gemis, is dat nu niet meer zo. Het mag er zijn. Het hoort bij mij, bij ons. Het is ook een consequentie die ik - en ook Henk - moet dragen voor de keuze die we gemaakt hebben: het afbreken van de zwangerschap. Daar hoort een voor altijd onbeantwoorde 'wat als'-vraag bij. En iedereen weet dat het geen zin heeft om die vraag te stellen. En toch popt hij af en toe op. Op momenten dat je het niet verwacht. De scrubbehandeling en oliemassage zijn heel fijn, ook al ben ik nog steeds wat van slag van wat er net gebeurde. En wanneer ik daarna op een massagetafel beland en de lieve Balinese vrouw vraagt of ik ook kinderen heb en hoeveel, merk ik dat ik met een brok in mijn keel twee zeg. "One died and one lives. I am here with my husband and son, he is 7 years old." Zo, dat is eruit. En vervolgens kan ik me helemaal overgeven aan een heerlijke massage, waarvan ik compleet ontspannen raak. Terimah kasih banyak (heel hartelijk bedankt) zeg ik wanneer ze klaar is. "Mam, pap, zullen we naar het restaurant, ik heb trek." Dezelfde avond lopen we met Nelson naar het restaurant. Wanneer ik rechts van me kijk, zie ik een moeder die liefdevol haar zoon aan tafel begeleidt. Het is hetzelfde jongetje van de sauna van vanmiddag. Ik kijk naar Nelson, naar Henk. En voel me dankbaar voor mijn lieve gezin waarmee ik hier aan tafel zit. Voor het gezin dat wij toch nog hebben gekregen. En voor het gezin van vier dat we ook gewoon zijn. Misschien was dit jongetje haar manier om mij te laten weten, "Ik ben bij jullie, ook al zien jullie me niet. We zijn compleet."

“Hoogsensitiviteit, is dat niet iets zweverigs?” Of “Ik ben heel nuchter dus niet hoogsensitief.” Het is iets wat ik helaas nog vaak hoor. Lieve mensen, ik ben geboren en getogen in het hoge noorden. Ons mooie Noord Nederland staat ook wel bekend als de bakermat van de nuchterheid. Spoiler alert: nuchterheid én hoogsensitviteit gaan hand in hand. Vinden jullie mij ‘zweverig’? Daar ben ik dan wel even benieuwd naar. Om vervolgens heel graag voor eens en altijd deze stempel van het woord af te halen. Dat deze gedachten er zijn, snap ik overigens wel. Door de jaren heen is er zoveel onjuiste info geschreven. Je krijgt net dat ene foute stuk onder je neus. Vervolgens bekrachtigt het waarschijnlijk iets waar je geen kennis van maar waar je wel een oordeel over hebt. En dan eindigt het met de gedachte, "Het zit gewoon tussen de oren!” Ik kan je verklappen, het zit ook tussen de oren. Zo ongeveer dan. Daar zitten namelijk je hersenen. En wanneer je hoogsensitief bent, dan ben je net iets anders bedraad. Hierdoor nemen hoogsensitieve mensen – kort gezegd – subtiele informatie uit hun omgeving waar en verwerken ze die diepgaand. Hoog impliceert overigens niet dat het beter is, waarvan ik ook merk dat daar de nodige weerstand op zit (van zowel HSP als niet-HSP). Nee, het is niet beter. Het is anders. Wij zijn allemaal anders. Gelukkig maar! Hoe fijn is het wanneer je voor jezelf een term als ‘zweverig’ en ‘waait wel weer over’ kunt loslaten? En daardoor jezelf de kans geeft om te kijken naar wat jij nodig hebt om gelukkig in dit leven te staan. Het begint bij bewustwording dat deze eigenschap onderdeel is van wie jij bent als persoon. Om het vervolgens te (h)erkennen en er iets mee te doen. Ik begeleid vrouwen die hoogsensitief zijn en hier last van hebben. Dit doe ik door ze te helpen om met meer zelfvertrouwen, energie en veerkracht in het leven te staan. Wil je jezelf een waardevol cadeau geven door een eerste stap te zetten in het leren omgaan met jouw hoogsensitiviteit? Stuur me gerust een bericht en ik geef je meer info!

Begin maart 2025 mochten mijn zusje Elisah en ik ons verhaal delen in het Dagblad van het Noorden. Marjolijn van Raaij - verslaggever - heeft alles zo mooi weten te vangen in woorden. Een diepe buiging voor haar. Ook wist Nienke Maat - fotograaf - ons prachtig vast te leggen, al zeg ik het zelf.

Hoe eenvoudig zelfzorg kan zijn en waarom het toch zo verrekte lastig is! Onlangs had ik een volle trainingsdag op zo’n twee uur rijden van huis. Om 7.15 stapte ik de auto in, alleen. De dag ervoor benoemde mijn leiddinggevende nog aan ons allen, “We rijden zoveel mogelijk samen want dat is gezellig en leuker voor iedereen.” Waar ik dit eerder - ook bij andere werkgevers - altijd deed, gaf ik nu aan dat dit voor mij anders werkt en ik graag alleen rijd. Hoe leuk en lief ik mijn collega's ook vind. Hij keek even verrast op en vond het verder prima. Wanneer je een brein hebt wat gevoeliger bedraad is en een zenuwstelsel wat meer oppikt dan gemiddeld, dan kun je je misschien voorstellen dat je batterij sneller leeg raakt dan bij iemand waarbij dit niet zo is. Is dit niet ongelooflijk irritant en vermoeiend? Het antwoord houdt voor mij verband met de volgende vraag: Hoe trouw ben jij aan jezelf? Ik weet het nog heel goed, het was de eerste dag van mijn opleiding. "Oh, dan kunnen we wel samen reizen," zei ik toen ik erachter kwam dat een mede-studiegenoot ook uit het Noorden kwam. Ze gaf aan dat ze niet echt een ochtendmens is en liever alleen rijdt. Na een kleine kortsluiting bij mezelf ben ik later naar haar toegelopen om haar te bedanken. Waarvoor? Voor het onbewust voorhouden van een spiegel van mijn sociaal gewenste gedrag in het doen wat ‘normaal’ is. In mijn geval was dit in ieder geval zo, bleek later. Want hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik voelde: ik heb daar ook eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Ik zei het omdat ik heb geleerd dat dat zo hoort. Hoe moeilijk kan het zijn om trouw aan jezelf te zijn, vraag je je dan af. Nouja, je leest hoe makkelijk dat er in sluipt. Het zit in het alledaagse en dat gaat dus heel eenvoudig. Dit is slechts een voorbeeld. Zonder dat je het door hebt, ga je mee met een stroom die niet de jouwe is. En kom je, vaak zonder dat je het doorhebt, beetje bij beetje steeds verder af te staan van wie jij bent. En man, wat kost dat veel energie! Als HSP coach help ik vrouwen die ernaar verlangen om hun unieke gebruiksaanwijzing te (her)ontdekken en te omarmen, zodat ze met meer zelfvertrouwen, energie en veerkracht in het leven kunnen staan. Ik ben toch even nieuwsgierig: is dit een feest van herkenning voor je of kies je voor de auto vol sociale gezelligheid? Deel het gerust met me op maresa@sensitieftalent.nl

Onze jarenlange kinderwens, de zwangerschapsafbreking van Nadine en de verschillende fertiliteitstrajecten hebben voor ontelbare ongemakkelijke en pijnlijke situaties gezorgd. Zo lijkt de meest gestelde vraag op een feestje nog altijd, “Heb je ook kinderen?” En als ik me maanden na de bevalling van Nadine eindelijk weer op een trainingsdag begeef, heeft de trainster een leuke voorstelronde bedacht. Zij stelt een vraag, bij een JA sta je op en bij een NEE blijf je zitten. “Wie heeft er een dochter?” Terwijl ik opsta en vecht tegen mijn tranen, is mijn hoofd aan het bedenken wat zo te zeggen: Hoe ga ik dit doen zonder voor een bedrukte sfeer te zorgen? Moet ik toch gaan zitten? Kom op, sterk zijn, niet huilen. Om het voor mezelf en de ander minder ongemakkelijk te maken, heb ik me vaak sociaal geïsoleerd. Babyshowers, kinderfeestjes en andere sociale aangelegenheden skipte ik. Vervolgens voelde ik me daar dan weer schuldig over. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld. Gelukkig voel ik me nu anders. De geboorte van Nelson heeft hierin een groot aandeel gehad. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: verandering in mezelf. Ik liet mezelf toe om thuis te komen bij MIJ. Om mezelf liefdevolle spiegels voor te houden en te gaan houden van mezelf. Ik voel me meer dan ooit verbonden met mezelf. Een bevrijding! Hoe zou het voor jou zijn om dit ook te gaan voelen en hierin stappen te zetten? Door mijn levenservaring met het moeizaam zwanger raken op de natuurlijke manier, zwangerschapsafbreking en intensieve fertiliteitstrajecten begrijp ik de immense impact die dit heeft op iemands leven, de energie die het kost en het incasseringsvermogen dat nodig is. Het voelt als mijn zielsmissie om iedere vrouw die hier doorheen gaat op een liefdevolle manier bij te staan en haar zo te ondersteunen in haar proces. Hoe thuis ben jij bij jezelf? Sta eens stil bij dit gevoel en wat het voor je betekent. Voel je vrij om het te delen door me een bericht te sturen.