Blog - een stukje van mij

Begin maart 2025 mochten mijn zusje Elisah en ik ons verhaal delen in het Dagblad van het Noorden. Marjolijn van Raaij - verslaggever - heeft alles zo mooi weten te vangen in woorden. Een diepe buiging voor haar. Ook wist Nienke Maat - fotograaf - ons prachtig vast te leggen, al zeg ik het zelf.

“Hoogsensitiviteit, is dat niet iets zweverigs?” Of “Ik ben heel nuchter dus niet hoogsensitief.” Het is iets wat ik helaas nog vaak hoor. Lieve mensen, ik ben geboren en getogen in het hoge noorden. Ons mooie Noord Nederland staat ook wel bekend als de bakermat van de nuchterheid. Spoiler alert: nuchterheid én hoogsensitviteit gaan hand in hand. Vinden jullie mij ‘zweverig’? Daar ben ik dan wel even benieuwd naar. Om vervolgens heel graag voor eens en altijd deze stempel van het woord af te halen. Dat deze gedachten er zijn, snap ik overigens wel. Door de jaren heen is er zoveel onjuiste info geschreven. Je krijgt net dat ene foute stuk onder je neus. Vervolgens bekrachtigt het waarschijnlijk iets waar je geen kennis van maar waar je wel een oordeel over hebt. En dan eindigt het met de gedachte, "Het zit gewoon tussen de oren!” Ik kan je verklappen, het zit ook tussen de oren. Zo ongeveer dan. Daar zitten namelijk je hersenen. En wanneer je hoogsensitief bent, dan ben je net iets anders bedraad. Hierdoor nemen hoogsensitieve mensen – kort gezegd – subtiele informatie uit hun omgeving waar en verwerken ze die diepgaand. Hoog impliceert overigens niet dat het beter is, waarvan ik ook merk dat daar de nodige weerstand op zit (van zowel HSP als niet-HSP). Nee, het is niet beter. Het is anders. Wij zijn allemaal anders. Gelukkig maar! Hoe fijn is het wanneer je voor jezelf een term als ‘zweverig’ en ‘waait wel weer over’ kunt loslaten? En daardoor jezelf de kans geeft om te kijken naar wat jij nodig hebt om gelukkig in dit leven te staan. Het begint bij bewustwording dat deze eigenschap onderdeel is van wie jij bent als persoon. Om het vervolgens te (h)erkennen en er iets mee te doen. Ik begeleid vrouwen die hoogsensitief zijn en hier last van hebben. Dit doe ik door ze te helpen om met meer zelfvertrouwen, energie en veerkracht in het leven te staan. Wil je jezelf een waardevol cadeau geven door een eerste stap te zetten in het leren omgaan met jouw hoogsensitiviteit? Stuur me gerust een bericht en ik geef je meer info!

Onze jarenlange kinderwens, de zwangerschapsafbreking van Nadine en de verschillende fertiliteitstrajecten hebben voor ontelbare ongemakkelijke en pijnlijke situaties gezorgd. Zo lijkt de meest gestelde vraag op een feestje nog altijd, “Heb je ook kinderen?” En als ik me maanden na de bevalling van Nadine eindelijk weer op een trainingsdag begeef, heeft de trainster een leuke voorstelronde bedacht. Zij stelt een vraag, bij een JA sta je op en bij een NEE blijf je zitten. “Wie heeft er een dochter?” Terwijl ik opsta en vecht tegen mijn tranen, is mijn hoofd aan het bedenken wat zo te zeggen: Hoe ga ik dit doen zonder voor een bedrukte sfeer te zorgen? Moet ik toch gaan zitten? Kom op, sterk zijn, niet huilen. Om het voor mezelf en de ander minder ongemakkelijk te maken, heb ik me vaak sociaal geïsoleerd. Babyshowers, kinderfeestjes en andere sociale aangelegenheden skipte ik. Vervolgens voelde ik me daar dan weer schuldig over. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld. Gelukkig voel ik me nu anders. De geboorte van Nelson heeft hierin een groot aandeel gehad. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: verandering in mezelf. Ik liet mezelf toe om thuis te komen bij MIJ. Om mezelf liefdevolle spiegels voor te houden en te gaan houden van mezelf. Ik voel me meer dan ooit verbonden met mezelf. Een bevrijding! Hoe zou het voor jou zijn om dit ook te gaan voelen en hierin stappen te zetten? Door mijn levenservaring met het moeizaam zwanger raken op de natuurlijke manier, zwangerschapsafbreking en intensieve fertiliteitstrajecten begrijp ik de immense impact die dit heeft op iemands leven, de energie die het kost en het incasseringsvermogen dat nodig is. Het voelt als mijn zielsmissie om iedere vrouw die hier doorheen gaat op een liefdevolle manier bij te staan en haar zo te ondersteunen in haar proces. Hoe thuis ben jij bij jezelf? Sta eens stil bij dit gevoel en wat het voor je betekent. Voel je vrij om het te delen door me een bericht te sturen.

Toen ik 4 jaar oud was, verloor ik mijn broertje Michaël. Hij stierf een uur na de geboorte in mijn moeders armen door een ernstige erfelijke afwijking. Dit verlies verklaarde meteen waarom het zwanger worden en blijven voor mijn moeder zo lastig bleek en waarom ze meerdere miskramen had gekend. Dit verlies was tevens het startpunt van mijn reis naar het moederschap, gekenmerkt door een diepe kinderwens, jaren proberen om zwanger te raken, het verlies van ons dochtertje Nadine in 2014 door zwangerschapsafbreking, een fertiliteitstraject, de geboorte van onze zoon Nelson in 2018 en opnieuw nog meer fertiliteitstrajecten. Het leek ons geweldig om nog een kindje te krijgen en daarmee een levend broertje of zusje voor Nelson. Helaas bleven de twee overgebleven embryo’s uit de lichting van Nelson na terugplaatsing niet zitten. We startten een nieuw traject. Het embryo dat hieruit overbleef, bleek helaas ook de ernstige afwijking te hebben en kon niet gebruikt worden. Maanden later gingen we een nieuw traject in. Er bleef weer een embryo over en dit keer was het goed. Ik kon niet wachten om op de dag van de terugplaatsing naar het ziekenhuis te gaan. En toen, een paar uur daarvoor, ging de telefoon. “Ik heb heel slecht nieuws, het embryo is niet goed ontdooid.” Ons enige embryo had het ontdooien niet overleefd. Dit gebeurt bij 2 op de 100 en was een grote onverwachte klap. Alle hoop ineens weg. En dan, ga je door in de rollercoaster van een ziekenhuistraject of niet? Wanneer is het genoeg? Wie ben ik eigenlijk zonder die kinderwens, zonder daar altijd mee bezig te zijn? Wilde ik nog wel een keer moeder worden? Of was het de kinderwens die heel vertrouwd voelde, een veilige bubbel waarin ik naast vreugde ook heel vertrouwd was met verdriet, pijn en teleurstelling? Deze bewustwording is voor mij het begin geweest van een proces van loslaten. Ik ben ervaringsdeskundige en voel me geroepen om andere vrouwen te ondersteunen die een soortgelijke reis doormaken. Herken jij je in mijn verhaal en wil je graag eens praten? Bericht mij gerust zodat we even kunnen bellen. Gratis en vrijblijvend natuurlijk. Warme groeten, Maresa

Vaak kijken hoogsensitieve personen de kat uit de boom bij nieuwe dingen. Bij jonge kinderen kun je dit bijvoorbeeld herkennen wanneer ze zich aan de ouders vastklampen bij het afscheid op school. Of, eerst even op schoot bij papa of mama tijdens een verjaardag voordat ze zich mengen met andere kinderen. Het zal niet de eerste keer zijn dat een kind verlegen wordt genoemd, terwijl dit in de meeste gevallen een misvatting is. In feite scannen ze de omgeving op veiligheid en verwerken ze alle indrukken voordat ze tot handelen overgaan. Kijk ik naar mezelf daar bovenaan die berg, dan gebeurt er iets soortgelijks. Nee, ik klamp me niet meer vast aan mijn ouders. Ook kruip ik niet meer bij ze op schoot. Wel scan ik alles om me heen (zijn er veel mensen, hoe is het licht, hoe voelt mijn lichaam, hoe gaat de route en nog veel meer). Rustig verkennen dus en de omgeving aftasten . Kijk ik naar mijn man – niet HSP – die gaat gewoon. In een keer en hij ziet onderweg wel wat hij tegenkomt. Ik sluit eerst mogelijke risico’s uit, zoals plekken waar je makkelijker zou kunnen vallen omdat het stijl is of omdat de sneeuwkwaliteit minder is. Wanneer ik dit helder heb voor mezelf en het veilig voelt, dan ga ik. Dit is soms bij de tweede keer van de berg af, soms duurt het iets langer of ga ik niet. Alles hangt van de omstandigheden af. Terwijl de stoeltjeslift me omhoog brengt, verschijnt er ineens een stukje regenboog. Wanneer ik omhoog kijk is het net of er een pot met glitters in de stilte is gegooid. “Wauw, wat is dit prachtig!” en terwijl ik deze gedachte heb, voel ik dat mijn ogen waterig worden. En weet en voel ik weer het grote geschenk van mijn hoogsensitieve eigenschap: intens kunnen genieten ! Als ik me eenmaal vertrouwd voel op de piste, dan durf ik hard te gaan. Ik voel de tegendruk van de wind, kan haar horen en de natuur en ik werken samen. Ik voel me een met de berg, gevoelens van spanning en comfort wisselen zich af. Als high sensation seeker (HSS) is dit iets wat ik nodig heb en skiën is slechts een voorbeeld. Afwisseling nodig hebben, af en toe een kick en nieuwe dingen doen . Het is best een uitdagende combinatie, die van HSS en HSP zijn. Wat is het dan precies en wat is er dan zo uitdagend? Hierover een andere keer meer. Onze vakantie met vrienden sluiten we in de avond af met een gezamenlijk diner. Al snel zitten we in een mooi gesprek over het leven en duiken we de diepte in. Ik hou er in de regel niet zo van om over koetjes en kalfjes te praten. Een diepgaand gesprek is liever waar ik mijn tijd aan besteed, wat kenmerkend is voor hoogsensitieve personen. Luisteren naar wat de ander te zeggen heeft en goed kunnen in- en meevoelen. Het is een van de talenten van een HSP’er, het hebben van een groot empathisch vermogen (let op: als we overprikkeld zijn is dit empathische vermogen ver te zoeken of een stuk minder). Wanneer de andere persoon ook hoogsensitief is en je hier een klik mee hebt, zorgt dat voor prachtig diepgaande gesprekken (wat uren kan duren). Ik loop met een blij en voldaan gevoel weer terug naar onze kamer om onze spullen te pakken voor het vertrek de volgende dag. Aftasten, intens genieten, HSP en HSS, diepgang en een groot empathisch vermogen. Door dit voorbeeld uit de praktijk heb ik je een kijkje gegeven in mijn hoogsensitieve brein . Wat ik hoop is dat je het gaat herkennen bij jezelf – als je dat al niet deed – en dat je deze mooie eigenschap als een kracht gaat inzetten in jouw leven. Dat begint altijd bij bewustwording . Heb je het gevoel dat je hier hulp bij kunt gebruiken? (Je) weet me te vinden . Je bent meer dan welkom!