Onze jarenlange kinderwens, de zwangerschapsafbreking van Nadine en de verschillende fertiliteitstrajecten hebben voor ontelbare ongemakkelijke en pijnlijke situaties gezorgd.

Zo lijkt de meest gestelde vraag op een feestje nog altijd, “Heb je ook kinderen?” En als ik me maanden na de bevalling van Nadine eindelijk weer op een trainingsdag begeef, heeft de trainster een leuke voorstelronde bedacht. Zij stelt een vraag, bij een JA sta je op en bij een NEE blijf je zitten.

“Wie heeft er een dochter?”

Terwijl ik opsta en vecht tegen mijn tranen, is mijn hoofd aan het bedenken wat zo te zeggen: Hoe ga ik dit doen zonder voor een bedrukte sfeer te zorgen? Moet ik toch gaan zitten? Kom op, sterk zijn, niet huilen.

Om het voor mezelf en de ander minder ongemakkelijk te maken, heb ik me vaak sociaal geïsoleerd. Babyshowers, kinderfeestjes en andere sociale aangelegenheden skipte ik. Vervolgens voelde ik me daar dan weer schuldig over. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld.

Gelukkig voel ik me nu anders. De geboorte van Nelson heeft hierin een groot aandeel gehad. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: verandering in mezelf. Ik liet mezelf toe om thuis te komen bij MIJ. Om mezelf liefdevolle spiegels voor te houden en te gaan houden van mezelf.

Ik voel me meer dan ooit verbonden met mezelf. Een bevrijding!

Hoe zou het voor jou zijn om dit ook te gaan voelen en hierin stappen te zetten?

Door mijn levenservaring met het moeizaam zwanger raken op de natuurlijke manier, zwangerschapsafbreking en intensieve fertiliteitstrajecten begrijp ik de immense impact die dit heeft op iemands leven, de energie die het kost en het incasseringsvermogen dat nodig is.

Het voelt als mijn zielsmissie om iedere vrouw die hier doorheen gaat op een liefdevolle manier bij te staan en haar zo te ondersteunen in haar proces.

Hoe thuis ben jij bij jezelf? Sta eens stil bij dit gevoel en wat het voor je betekent. Voel je vrij om het te delen door me een bericht te sturen.