Precies 10 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Een zwangerschapsafbreking na bijna 17 weken. Een groot verlies.

"Hebben jullie kinderen?", vraagt ze tijdens de lunch bij een heel fijne netwerkdag met heel fijne mensen. Een nerveus gevoel komt op in mijn buik en verspreidt zich door mijn hele lichaam. Ik heb het ineens overal warm, krijg een hoge ademhaling en voel mijn hart letterlijk kloppen in mijn keel. Jeetje zeg, waar komt dit zo ineens vandaan? Dag verdriet, dat is alweer even geleden dat ik je zo voelde. Nee, niet vandaag. Waarom vandaag? Ik ben nummer vier op rij zo rond de tafel waar we zitten te lunchen en weet dat ik zo aan de beurt ben. Blijf maar gewoon rustig doorademen, focus op je ademhaling. 

Het is een veelgestelde vraag, "Hebben jullie kinderen?" Er zijn momenten dat ik heel makkelijk kan praten over haar verlies en er zijn momenten dat dat niet lukt. Wanneer mijn buurvrouw vertelt dat haar kinderen net tieners zijn geworden, voel ik dat mijn ogen waterig worden. Ik probeer me sterk te houden en kijk nog snel even omhoog in de hoop dat het weg ebt. Nee, vandaag lukt het niet. Ik voel me kwetsbaar. De tranen zijn er, de zwaarte is, een mooi gesprek is er, er ontstaat weer lucht. Door de jaren heen heb ik geleerd dat het ertegen vechten niet helpend is en laat ik vaak maar gewoon zijn wat er is. Ook al zit ik er niet altijd op te wachten, om verschillende redenen.

Mijn broertje is aan dezelfde afwijking overleden, bij een voldragen zwangerschap kort na zijn geboorte. Ik was toen 4 jaar oud. Zijn verlies liet me al vroeg kennis maken met onder andere verlies, groot trauma en rouw. Het van dichtbij observeren en voelen wat dit voor uitwerking had binnen ons gezin en op onze omgeving. Mijn rol hierin en de rol die ik aannam. Ik heb altijd gevoeld dat dit ook een thema voor mij zou zijn, de niet vanzelfsprekendheid van zwanger worden, zwanger blijven en het (niet/toch) krijgen van kinderen. Haar verlies 10 jaar geleden was voor mij de bevestiging van de stem die ik als kind al bij me had. Dat ik in 2018 opnieuw moeder mocht worden, van een levend kindje via een ziekenhuistraject, maakt me nog altijd enorm dankbaar. Dat we überhaupt nog een kindje hebben mogen krijgen, omdat ik weet dat dit niet voor iedereen is weggelegd.